GREQI- Në 31 vitet e tij, Ergys Kaçe ka përjetuar - pothuajse - gjithçka në karrierën e tij. Një talent që doli nga Akademia e PAOK-ut dhe filloi të shkëlqejë që në paraqitjet e para në ekipin e parë. Kaçe në një intervistë për "gazzetta.gr", i përgjigjet çdo pyetjeje pa u fshehur.
Le ta fillojmë jetën tuaj nga fillimi. Keni ardhur me familjen në Greqi nga Shqipëria kur keni qenë shumë i vogël, apo jo?
“Ne erdhëm në Greqi kur isha 2 vjeç dhe e vërteta është se nuk mbaj mend shumë. Ne kishim të afërm në Shqipëri dhe shkonim e shkonim shpesh. Fëmijërinë e kam kaluar në Greqi”.
Çfarë bënin prindërit tuaj në Shqipëri?
“Babai im kishte një dyqan mobiljesh me shokun e tij. Mami nuk punonte aq shumë - ajo ishte kryesisht në shtëpi për të rritur mua dhe motrën time. Ajo është 4 vjet më e vogël. Është marrë që në moshë të vogël me atletikë, por e ka hequr dorë dhe tani ka 3 dyqane të quajtura “4all”, me kafene dhe një minimarket të vogël."
Kur ka hyrë futbolli në jetën tuaj?
“Kam luajtur futboll që në moshë shumë të vogël, në Shqipëri dhe Greqi. Ishte ëndrra ime që i vogël. Kisha një top gjatë gjithë ditës. Sa më shumë rritesha, aq më shumë më pëlqente”.
Si kalove PAOK?
“Kam filluar të luaj futboll te Achilleas Triandrias kur isha 8 vjeç. Atëherë, kur isha i vogël, luaja si "10-ç". Më pëlqente të shënoja gola sepse kisha një goditje të mirë. Ne atëherë kishim fituar ligën dhe luajtëm një finale ku shënova një gol me një goditje gërshërë dhe fituam 3-1 nëse më kujtohet mirë. Unë shkova në PAOK në vitin 2004. Bëra disa prova dhe shënova 4 gola. Trajneri i kishte thënë babait tim: "Djali yt ka talent dhe ne e duam në ekip. Është turp që nuk do të vijë të punojë me ne". Trajneri ishte zoti Lomis, i cili më kishte thënë, kur isha 11 vjeç, me humor: “Nëse nuk luan për PAOK-un, do të të kthej në Shqipëri”.
Si ishte jeta për një fëmijë nga Shqipëria të rritej në Greqi? A keni përjetuar racizëm?
“E kam përjetuar racizmin, por jo shumë, sepse në shkollë kishte fëmijë të tjerë që ishin nga vende të tjera dhe rrinim të gjithë bashkë. Ne nuk po shikonim se nga cili vend ishin të gjithë, por nëse përshtateshim si grup. Në futboll, kur kam luajtur profesionalisht, kam parë gjithmonë që ka nga ata që do të shajnë familjen tënde dhe vendin nga vjen.
Për mua kjo fjalë "racizëm" nuk ekziston dhe nuk mund ta kuptoj si mendojnë ata që janë racistë. Unë kam një mik gjeorgjian, një grek dhe kur isha në PAOK, kisha mik shumë të me Sekou Olise, i cili ishte nga Afrika. Unë si njeri e shikoj gjithmonë tjetrin se çfarë zemre ka dhe çfarë humaniteti mbart brenda. Nuk shoh nëse është grek, shqiptar apo nga ndonjë vend tjetër. Pra, le t'i gjykojmë të tjerët se çfarë lloj njerëzish janë - të mirë apo të këqij - dhe jo nëse janë shqiptarë, grekë apo diçka tjetër”.
Havos ishte trajneri me të cilin keni debutuar në PAOK, apo jo? Si e kujtoni atë ditë? Si ishin gjërat?
“Po, ashtu është. E mbaj mend fort debutimin tim. Isha atëherë 17 vjeç. Ishte një periudhë kur ekipi i parë luante miqësore me ekipin e dytë dhe në disa prej atyre ndeshjeve kam pasur paraqitje të mira. Havos vuri re performancën time dhe pyeti për mua.”
Si u ndjetë duke u stërvitur me lojtarët që i shikonit si tifoz?
“Më kujtohet se isha shumë nervoz. Unë isha fëmijë atëherë dhe i shikoja këta lojtarë në TV dhe në fushë. Papritmas të qenit pranë tyre në stërvitje ishte një tronditje për mua. Por shumë nga lojtarët e ekipit po përpiqeshin të na ndihmonin ne të vegjëlve."
A ka pasur ndonjë lojtar që ju ka ndihmuar veçanërisht në këtë proces?
“Po, Schnauzer. Bëheshim shumë, ishim bërë miq të ngushtë. Ai ishte i pari që më përqafoi dhe më bëri të mos kisha turp apo ankth. Ndihma e tij ishte shumë e rëndësishme, veçanërisht në fillim kur përpiqesha të përshtatesha me ekipin e parë. Në përgjithësi, skuadra kishte shumë personalitete të forta. Kishte lojtarë si Pablo Garcia, e doja shumë për mënyrën se si luante dhe dinamikën e tij në qendër të fushës. Ai ishte një lojtar që tifozët e PAOK-ut e adhuronin. Të gjithë na kanë ndihmuar, secili në mënyrën e vet”.
Fotoja me bluzën e UÇK-së ju dëmtoi karrierën në atë kohë?
“Po, kishte disa vështirësi dhe kishin lindur probleme. Mbaj mend që kisha folur me presidentin. Ishin kohë të vështira për mua, sepse gjysma më shanin dhe të tjerët më fajësonin. Skuadra ishte mjaft e mërzitur nga kjo situatë. Kishte nga ata që më donin dhe e dinin se kush isha, por kishte edhe nga ata që nuk më njihnin dhe grupi ishte disi i mërzitur. Me kalimin e kohës, njerëzit e kuptuan se kush isha dhe çfarë ndodhi në të vërtetë. Të gjithë ata që më akuzuan, më në fund e kuptuan se nuk kisha qëllime të këqija”.
Si ndodhi e gjitha kjo? A doni të na shpjegoni që njerëzit të kuptojnë se për çfarë po flasim?
“Shiko, është diçka që unë kam shpjeguar. Kisha hyrë për një prerje flokësh për të ndihmuar një shoqe të reklamonte biznesin e saj. Kërkova një bluzë për t'u ndërruar sepse tjetra ishte plot qime dhe më duhej të shkoja në një takim tjetër. Më një bluzë me logon e UÇK dhe e hodhën në rrjetet sociale. Unë jam rritur në Greqi, nuk kam asnjë kontakt me atë që ka ndodhur në Kosovë. Nuk e dija që kishte ndodhur kjo luftë e Kosovës me Serbinë. Edhe nëse prindërit e mi do të kishin luftuar atje, nuk kishte si të vishja diçka të tillë dhe të transmetoja mesazhe të tilla për të kaluarën. Kjo foto u hodh në Facebook dhe kështu filloi gjithçka. Në Shqipëri askush nuk merret me të gjitha këto. Më pas shkova në Shqipëri – aty bëra një gabim”.
Nga cili këndvështrim?
“Shkova në një ligë për të cilën nuk dija asgjë. Futbolli ishte i vështirë, si për standardet e ambienteve dhe fushave, por edhe për teknikën.Skuadra ku shkova ishte një nga më të mirat, me synimin për të fituar kampionatin. Megjithatë, ishim në një fazë ku nuk po fitonim. Por atë vit ne ishim në vendin e tretë apo të katërt, kështu që ishte e vështirë për mua të vazhdoja. Kur gjërat shkojnë keq, ekipet fillojnë të mendojnë se si të shkurtojnë kostot. Sidomos kur viti konsiderohet i humbur, ata përpiqen të kursejnë paratë e mbetura nga kontratat e mëdha”.
Çfarë ndodhi më pas?
“Pastaj, që në momentin që kërkoja ekipin tim të radhës, më kujtohet oferta nga Apollon Smyrnis. Ata më ofruan shumë para. Por në mendjen time atëherë, Tirana ishte opsioni më i mirë që kisha në Shqipëri. Megjithatë, gjërat nuk shkuan ashtu siç prisja. Unë nuk mbaj përgjegjësi për atë që ndodhi. Shkova me perspektiva të tjera dhe plane të tjera."
Sigurisht që është e pamundur të mos përmendet edhe kombëtarja shqiptare. Ju keni marrë pjesë edhe në Europian.
“Tani që e mendoj, eksperienca që kam pasur në Euro 2016 dhe në përgjithësi ajo që kemi kaluar me kombëtaren, është një pjesë që më ka mbetur shumë fort në kujtesë. E dini, kur luan me kombëtaret, është unike. Unë kam luajtur kundër Portugalisë dhe kam parë Cristiano Ronaldon nga afër. Kam luajtur kundër Spanjës, me lojtarë si Isco dhe Sergio Ramos, lojtarë që i shihnim në “El Clasico” dhe papritur përballesh me ta në fushë. Pjesëmarrja në kombëtare është diçka ndryshe. Ti luan për vendin tënd, për vendin ku ke lindur dhe kjo shoqërohet me ndjenja që nuk i gjen askund. Kur konkurron për kombëtaren të sheh i gjithë vendi dhe ndjen një krenari të veçantë. Nuk ka futbollist që nuk i pëlqen të veshë fanellën e kombëtares. Të gjithë e kanë një ëndërr për të hedhur këtë hap, sepse përmes kombëtares mund të zhvillohesh dhe të konkurrosh kundër lojtarëve që në rrethana të tjera nuk do t'i takoje. Për shembull, në të gjitha vitet që kam qenë në PAOK, nuk kam pasur mundësi të luaj me ekipe të nivelit që kam përballur me kombëtaren. Kam luajtur kundër Sergio Ramos, Jordi Alba, Pique ose me Italinë kundër Buffon. Këto janë përvoja unike. E vërteta është se gjatë kohës që isha në PAOK, skuadra nuk arriti kurrë në grupet e Champions League. Kështu, kombëtarja më dha mundësinë të përjetoj këto momente të mëdha."
Pse familja juaj është në Selanik?
"Gjithmonë kam mësuar të jem me familjen që kur kam qenë ei vogël dhe tani në vitet e fundit që "shëtis" vetëm, e vërteta është se po më dëmton psikologjikisht. Është e vështirë të jem larg fëmijëve të mi, gruas, miqve dhe familjes në përgjithësi. Është një pjesë që e bën të vështirë, por kjo është puna dhe ne duhet të luftojmë. Ne jetojmë nga kjo punë dhe duhet të shikojmë nga e ardhmja për fëmijët dhe familjen tonë. Më duhet të punoj, të sjell para për familjen time dhe të ndihmoj me aq sa mundem.”/ZËRI
