ITALI- Dhjetë vjet janë shumë, por për 55-vjeçarin Bashkim Dobrushin koha ndaloi në atë ditë të tmerrshme kur ish-bashkëshortja Edlira vrau tre vajzat e tij, Simonën, 13 vjeçe, Keisi, 10 vjeç dhe Sindin, vetëm 3 vjeç në atë që njihet si masakra e Chiuso, një plagë ende e hapur në komunitetin Lecco.
Pas 10 vitesh, Bashkimi i cili është martuar sërish dhe tani është baba i një djali 6-vjeçar, u kthye me rreth 60 të afërm dhe miq në vendlindjen e tij në Kukës, aty ku i dha lamtumirën e fundit tre vajzave të tij.
“Nëse ish partnerja ime donte të më lëndonte, mund të më vriste. Mund ta kishte bërë ndërsa unë isha duke fjetur. Disa vite më parë në Shqipëri ka ndodhur që një grua të vrasë burrin e saj në gjumë. Por vajzat e mia jo. Nuk ka falje për këtë”, rrëfehet ai i përlotur, shkruajnë mediat italiane.
Babai me zemër të thyer kthehet në kohë në atë ditë të tmerrshme të masakrës në Chiuso. Siç tregon ai, kishte 1 muaj i ndarë nga partnerja dhe ishte zhvendosur për të jetuar tek vëllai i tij. Më 7 mars ai pa për herë të fundit vajzat, teksa paralajmëroi i shqetësuar partneren që të mos i lëndonte ato dhe të mos i përfshinte në situatën mes tyre.
“Ne kishim një muaj të ndarë, kisha shkuar të jetoja me vëllain tim. Ishte ajo që e mori këtë vendim. Nuk u morëm vesh më. I thashë që e rëndësishme është që vajzat të mos vuajnë. Unë shkova tek ata për t'u përshëndetur më 7 mars, të nesërmen u nisa për në Shqipëri ku duhej të ndaloja për një javë. Ata nuk mund të vinin me mua sepse kishin shkollë. Nuk do ta kisha menduar kurrë se kjo ishte hera e fundit që do t'i shihja. Kurrë! Jetojmë në një botë të vështirë, por kush do të mendonte se fëmijët nuk janë të sigurt me nënën e tyre? Një grua që i mbajti në bark për nëntë muaj, që kujdesej për ta... Mendoni vetëm për këtë: cilat janë kafshët më të rrezikshme në natyrë? Janë ato nënat që mbrojnë këlyshët e tyre. Nuk ishte kështu për vajzat e mia”, tha ai.
Bashkimi rrëfen se masakra ndodhi të nesërmen kur ai shkoi në Kukës dhe vëllezërit po bënin të pamundurën për të mos i dhënë lajmin e kobshëm, por ishte shumë vonë. Lajmi po merrte "dhenë" në mediat italiane dhe shqiptare. Ish-bashkëshortja i kishte helmuar dhe më pas i kishte qëlluar me thikë. Ai u nis sërish në Itali mes shpresën se do t'i gjente vajzat gjallë por më kot.
“U nisa më 8 mars, një udhëtim me makinë për në Bari dhe më pas tragetin prej andej. Dhjetë orë në total. Sapo mbërrita, u prita nga vëllezërit e mi. Askush nuk më tha asgjë. Kur hyra në shtëpi doja të ndizja televizorin, por më thanë se ishte i prishur, sepse lajmet italiane dhe shqiptare flisnin prej orësh për atë që kishte ndodhur. Vëllai më lejoi të bëja dush, pastaj më tha: “Bashkim, duhet të kthehemi në Itali, gruaja jote tentoi të helmonte vajzat, tani janë në spital”. Kështu që ne nxituam në agjenci për të marrë një biletë avioni. Më pas fluturimi, një udhëtim jetoi me shpresën për t'i gjetur të gjallë, me mendimin që Zoti t'i mbronte. Por ata nuk ishin më aty. Nën shtëpinë e vëllait tim, në Chiuso, pashë një turmë të madhe; pastaj në atë moment më tha: “Bashkim kanë vdekur, duhet të marrësh guxim, ajo i ka goditur me thikë gjatë natës”. Dhe bota ime u shpërbë. Kryetari i bashkisë, Virginio Brivio, më pyeti nëse doja t'i varrosja në Lecco, por unë zgjodha t'i çoja në varrezat e Kukësit, ku janë prindërit, vëllai dhe nipërit e mi. Kështu që ata nuk do të jenë vetëm. At Angelo Cupini erdhi dy herë për t'u lutur në varrin e tyre ; ne jemi muslimanë, por nuk ka pasur kurrë pengesa për ne”, tregon ai i tronditur.
Tashmë baba i një djali, Bashkimi ka vendour të jetojë në Itali me partneren e tij të re edhe pse siç tregon dhimbja e humbjes së tre vajzave të tij e shoqëron çdo ditë.
“Kam marrë nënshtetësinë italiane më 3 prill 2018 (ditëlindja e Simonës) dhe dy ditë më vonë lindi fëmija im. Vitin e kaluar e mori edhe gruaja ime. Blemë edhe një shtëpi në Maggianico, do të vazhdojmë të jetojmë në Itali ku kam shumë miq. Falë dashurisë së të afërmve të mi dhe të gjithë qytetit i mbijetova masakrës, edhe pse dhimbja më shoqëron çdo ditë të jetës sime”, tregon ai.
55-vjeçari tregon celularin ku ka shumë foto të djalit të tij, por edhe të Simonës, Keisit dhe Sindit, shumë momente familjare, ku vajzat buzëqeshin dhe përqafojnë babanë e tyre.
“Thonë se femrat janë më afër baballarëve, meshkujt me nënat e tyre, mendoj se kjo është e vërtetë. Simona ishte shumë nënë me motrat e saj; një grua e vogël, edhe mësuesit e saj më thanë kështu. Ajo do të duhej të vendoste se cilën shkollë do të ndiqte, ajo nuk e dinte ende, i pëlqente volejbolli. Po të ishte këtu sot do të ishte 23 vjeç. Kush e di, ndoshta do të kisha qenë gjysh. Keisy ndoqi një klasë kërcimi, ajo ishte në shkollën fillore, ajo gjithashtu doli mirë në shkollë, ishte më e egra. Dhe pastaj Sidny, e vogla, kur mbërrita nga puna ajo vrapoi drejt meje dhe më përqafoi", tregon ai.
Siç tregon ai nuk është përballur dhe nuk do ta takojë kurrë më ish-bashkëshorten pas ngjarjes tronditëse. Ai shton se tashmë është i lumtur me partneren dhe djalit e tij Simonen.
"Asnjëherë. Mësova nga ju në Il Giornale se pas pesë vjetësh i ishte besuar një komuniteti. Nuk më intereson nëse është në ferr apo në parajsë, sepse dhimbja ime nuk do të ndryshojë kurrë. Është një pyetje e vështirë për t'u përgjigjur. Djali im dhe gruaja ime janë gëzimi im dhe meritojnë dashurinë, vëmendjen dhe konsideratën time. Sigurisht, në zemër ka gjithmonë atë ankth të tmerrshëm që nuk largohet. Ka ditë kur ndihem i brishtë. Dhjetë vjet janë një kohë e gjatë dhe megjithatë ata janë gjithmonë pranë meje. Ndonjëherë unë shikoj lart dhe ata janë atje ... në anën time", tregon ai.
Marrë dhe përshtatur nga Primalecco.it.
