TIRANË- Kryepeshkopi i Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë, Joan Pelushi, ka qenë i ftuari i sotëm në podcast-in “Flasim” me kryeministrin Edi Rama. Ky i fundit rrëfeu miqësinë e vjetër, që në vitet ’80, me kreun e ri të Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë. Rama zbuloi për ndjekësit e tij se me At Joanin, kishte një lidhje të vjetër, që në kohën kur kryepeshkopi punonte në një spital psikiatrik.
Rama: Ne kemi njohje shumë të vjetër dhe kemi folur për këto tema duke bërë ecejake mbrëmjeve në rrugën Myslym Shyri deri pas mesnate, flitet për vitet ’80 dhe as nuk mendohej që ne do të dilnim në botën e lirë dhe do të kishim lirë të praktikonim fenë. Ju kishit një fjali shumë të thjeshtë kumbuese, që unë do të bëhem prift. Faktikisht ndodhi por arsyeja përse e solla këtu është se kurrë nuk patëm mundësi të flisnim me të njëjtën liri, nga vinte ajo siguri?
Kryepeshkopi Joan: Unë vij nga një familje shumë e madhe dhe jo e krishterë, në atë kohë nuk praktikohej asnjë lloj besimi. Nuk ishte konvertim. Kur lexova për herë të parë Ungjillin, në vitin e 4 të gjimnazit ndodhi diçka thellë brenda meje. M’u kthye sërish gëzimi i fëmijërisë. Falenderova Zotin. Në atë çast jeta ime ndryshoi. Jo vetëm që lexova Ungjillin, por pata fatin të njihesha edhe me njerëz që kishin akses në libra të tilla. Bindja për t’u bërë prift dhe për t’i shërbyer Zotit lindi atëherë. Në atë kohë të bëheshe prift, ishte e paimagjinueshme.
Më pas, kryepeshkopi Joan tregoi edhe për eksperiencën e tij të punës në spital, duke dhënë edhe këshilla për të gjithë ata që vazhdojnë të punojnë në institucione të tjera. Sipas tij, çelësi për t'u kujdesur për njerëz që kanë probleme të shëndetit mendor, është dashuria dhe durimi.
“Mendja është gjëja më e rëndësishme e njeriut, vazhdimisht njerëzit thonë Zot na ruaj mend. Të gjitha sëmundjet janë të vështira. Nuk mund të shpjegojmë dot pse i ndodh dikujt dhe pse nuk i ndodh dikujt tjetër. Këta njerëz duan ndihmesë. Ka disa lloje vështirësish, ka vështirësi varfërie, ka një varfëri shpirtërore, ka dhe një version tjetër sikurse janë problemet e shëndetit mendor. Sepse ti nuk do të kesh atë feedback-un që ti do i bësh diçka dhe ai të thotë ‘shumë faleminderit’. Për shembull, ti mund t’i çosh ushqimin, ai mund të ta hedhë në fytyrë. Dhe njerëzit që punojnë aty, është mirë që edhe të trajnohen. Duhet një trajnim i vazhdueshëm dhe jo të gjithë mund ta përballojnë. Por, ata thellë brenda vetes, pavarësisht sëmundjes, e ndjen kur dikush i do. Kërkon një durim shumë të madh, ashtu sikurse Zoti është i duruar me ne. Isha i përgatitur shpirtërisht, por është tjetër të përballesh realisht me të. Në fillim, ndjeva dhembshuri për këta njerëz, sidomos kur aty ishte dikush me të cilin isha rritur. Kjo më shtyu akoma më tepër për të qëndruar. Edhe kur më propozuan të shkoja në ca vende të tjera, nuk pranova."
Ndërsa kryeministri Edi Rama ka rikujtuar momentin kur djali i tij, Greg Rama u vendos në koma mjekësore pasi u diagnostikua me kancer. Në rrëfimin e tij, Rama zbuloi se i biri ishte futur edhe në koma mjekësore famaceutike dhe në këto momente decizive, mjekja i ishte drejtuar Zotit për ndihmë.
Edi Rama: Më rikthehet një ngjarje e jetuar me mjeken që kuronte tim bir, i cili kaloi një moment mjaft dramatik me një kancer, edhe faktikisht gjërat shkuan aq keq sa u fut në një koma mjekësore famaceutike, edhe nuk dihej a do të kthehej apo jo. Isha me të përballë pas futjes në koma dhe i them “Po tani?” Më thotë “24 orët e para çdo lajm do të jetë një lajm i keq, urojmë që sdo kemi asnjë lajm”. 24 orët e para tmerr, në çdo moment mund të ndodhë që të dalë dikush nga ajo zona e reaminacionit e të thotë… kur i them “ si vazhdon?”. Ajo ngre kokën dhe bën me dorë? I thashë ‘çfarë po më tregon tavanin, unë po flas me një shkencëtare, jo me një prift’. Dhe më thotë “Në këtë kat, (ishte kati i fëmijëve me kancer) unë kam parë gjëra që shkenca nuk mi ka shpjeguar dot akoma”. Kishte një Kapelë spitali dhe ajo sillte njoftime që në x orë unë bashkë me ekipin do të lutemi për Gregun, ose e bënin edhe për fëmijë të tjerë. I thashë ‘çfarë është kjo histori që shkoni e lutemi në Kapelë, çfarë lidhje ka kjo me terapinë”. Më thoshe që “e kemi të nevojshme, ndihemi shumë mirë kur e bëjmë, marrim energji”. ishte qartësisht një njeri që besonte, por thoshte quaje si të duash, unë di që ka mister dhe nga ajo zonë e misterit vijnë në këtë kat gjëra që nuk i parashikon dot ose nuk i shpjegojmë dot më mbrapa./ZËRI
