Një nga aktorët më ikonë dhe më të vlerësuar në historinë e kinemasë Alfredo James Pacino, do të publikojë autobiografinë e tij në tetor.
“Kam shkruar Sonny Boy për të shprehur atë që kam parë dhe përjetuar në jetën time”, tha aktori për People në një intervistë.
Libri gjurmon karrierën e historisë së Pacino-s, që nga ditët e tij në teatrin e Nju Jorkut deri te rolet dhe bashkëpunimet e tij më të famshme, dhe thekson më tej frymën e dashurisë dhe qëllimit që ai thotë se udhëhoqi rrugën e tij. Aktori shkruan për fëmijërinë e tij në Bronx, si dhe për prirjet e tij të hershme artistike.
Italiano-amerikani Alfredo James Pacino ka lindur në vitin 1940 në Manhattan, Nju Jork. Miqtë dhe njerëzit e tij të dashur I thërrisnin Sonny Boy, siç është titulli i librit të tij. Sonny Boy titullohej një këngë e aktorit dhe këngëtarit Al Jolson, të cilën Pacino e imitoi kur ishte tre vjeç. Prindërit e tij u divorcuan, babai i tij u largua për në Kaliforni dhe Al i vogël u vendos me nënën e tij Rose, në shtëpinë e prindërve të saj, në Bronx.
Gjyshi i tij, i cili ishte italian nga fshati sicilian Corleone, luajti një rol të madh në edukimin e tij dhe së bashku me nënën e tij, e cila e çonte shpesh në kinema, e mbështetën fort dëshirën e tij për t'u bërë aktor. Që në moshë të re, i pëlqente të sajonte histori me mendjen e tij (për shembull, ai u thoshte shokëve të klasës se ishte nga Teksasi) të cilat, sipas tij, e ndihmuan të "mbijetonte" në rrugët e Bronx-it dhe të bëhej "i pranuar".
Ai e la shkollën e mesme të Arteve Skenike, sepse i duhej të punonte dhe duke ndjekur ëndrrën e tij, ai punoi shumë punë të ndryshme për të mbështetur artin e tij, nga sekretari dhe portier deri tek operatori i qendrës së thirrjeve dhe kamarieri. Në një moment të jetës së tij ai ishte i pastrehë, por në të gjitha kohët e vështira, aktrimi ishte shpëtimi i tij dhe bota e saj ishte komuniteti ku ai u kthye, ishte familja e tij.
Fillimi i një karriere të rëndësishme
Ai mori rolin e tij të parë kryesor në vitin 1971 në filmin "Paniku në parkun e gjilpërës" dhe në vitin 1975 ai luajti në katër filma: "Kumbari" dhe "Kumbari Pjesa II", "Serpico" dhe "Dog Day Afternoon", të cilat jo vetëm ishin suksese, por janë ende piketa në historinë e kinemasë. Me këto performanca ai la gjurmë dhe ndryshoi jetën e tij përgjithmonë.
Ekspertët thonë se një fenomen i ngjashëm kishte rënë në kulturën e filmit me një forcë të tillë që nga fundi i viteve 1950, me Marlon Brando dhe James Dean. Megjithatë, atëherë në të tridhjetat, ai kishte jetuar tashmë shumë jetë. Ai ishte një anëtar i pandashëm i skenës teatrore avangarde dhe jetonte një mënyrë jetese boheme.
Familja e tij ishte e varfër dhe, siç ka thënë ai vetë, nëna e tij nuk jetoi për të përjetuar famën e tij, për të cilën do të ishte shumë e lumtur dhe për më tepër sepse do t'i ndryshonte jetën, pasi ai tani do të mund ta ndihmonte financiarisht. Gjithmonë, në të gjitha fazat e jetës së tij, ai ishte plot energji dhe kërkonte mënyra për t'u shprehur përmes aktrimit. Dhe ia doli.
Performanca e tij në filmin jo shumë të njohur "Panic në Needle Park" në 1971 ra në sy të regjisorit Francis Ford Coppola i cili ishte në kërkim të një aktori për filmin e tij të ardhshëm "The Godfather" për të luajtur rolin e Michael Corleone. Mes Robert Redford dhe Jack Nicholson, Coppola më në fund zgjodhi Pacino-n relativisht të panjohur.
I transmetuar në vitin 1972, ‘’The Godfather’’ pati një sukses të madh dhe konsiderohet gjerësisht si një nga filmat më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Nominimet që Pacino ka marrë për çmime prestigjioze janë me dhjetëra, fitoret janë të shumta dhe është ndër të paktët aktorë që ka fituar kurorën e trefishtë të aktrimit: Oscar, Emmy dhe Toni.
Në një deklaratë, Penguin Publishers e përshkroi librin si “kujtimet e një njeriu që nuk ka asgjë për të frikësuar dhe asgjë për të fshehur. Të gjitha rolet e shkëlqyera, bashkëpunimet kuptimplota dhe marrëdhëniet e rëndësishme luhen në maksimum, siç është marrëdhënia e trazuar midis krijimtarisë dhe shitjeve në nivelet më të larta”.
Al Pacino pati fatin të bjerë në dashuri me artin përpara se të kuptonte shpërblimet e tij dhe ai nuk pushoi kurrë së dashuruari atë. Dhe kjo është pikërisht ajo që bën të gjithë ndryshimin./ZËRI
